METODE PER LEXIMIN E HIRIT

     
PIRRO   LOLI





METODE PER  LEXIMIN  E  HIRIT





POEZIA NE VETEN E PARE



Jam re e bardhë

Që më shtyn era

Rrëshqas para pasqyrës

Për pozën e çastit

Dhe ndryshoj sërish

Në sallonin e modës.



Në asnjë pasqyrë nuk më duken

kapilarët e gjakut As pesha e diellit të shkrirë

mbi shpinë.

Ëndërrat prej shiu

 ma përmbytin shpirtin.



Qarkoj në vetvete dhe nuk ia tregoj as pasqyrës

 sisët që më varen në qiell

Për të ushqyer buzët

e gurit

me qumësht.



PERVOJE VETVRASJEJE

QE PERFUNDON ME KITARE



Diçka i mungon tablosë sime

Ndoshta era tek një qime floku

Një zog përtej kornizës

Apo një ulërimë qeni në periferi të qytetit



E grisa, e shpova me gozhdë

E çava me thikë

E pështyva telajon dhe pasqyrën.

Kokën e fsheha në barkun e kitarës.



S’ka lindur akoma djalli që ta kurorëzoj vetveten.

Në këtë përleshje ngjyrash.

Të mposhtin  mungesat



Pres

Të më trokasë djalli në xhamin e dritares

Ta nis përsëri kryqëzatën

Të hyjë era dhe zogu

Dhe ulërima e qenit

Ta përplas pas murit kitarën.              







VARRI  I  ZOGUT



Ai e ka zemrën te krahët    

 orë e çast

 ndërton skelete të reja fluturimi

 dhe nuk i dihet as gjethja e gjumit

As pllaka e varrit



   

kish një brengë

Që ia dogji gushën

E diku mbeti si tingull Si një pikë diell

 Që shuhet e shuhet e shuhet



Shpirt i pushtë me pupla mëndafshi

 Më kot ta kërkova varrin në tokë

 S’t’i gjeta dot ato pesë kocka të holla pentagrami



hapur si partiturë cicërimash

në ajër



DETI GENJESHTAR



Më kishe premtuar një sirenë zëëmbël,

Të ma nxirrje në breg lakuriq

 vetëm zërin i doja

Le të ishte sirena e vdekjes

Por, ti, më dole i pabesë, o det...



Gjuha jote gënjeshtrambushur, dallgët e tua njera pas tjetrës

Zhurmojnë tërhiqen turfullojnë  e shpërbëhen në shkumë.



Vetëm sirenën zëëmbël doja

Nuk të kërkova

As yje të argjentë, as rubinë e thesare

Ti,

Nga buzët e ujta pështyn leshterikë të zinj

Alga të kalbura e gëlbaza të kripura

Prej honesh të thellë



O det, o det!

nëse nuk ma sjell sirenën

Pingul do hidhem mbi ty,

 prej gryke do të të kap të të mbyt..



PËRROI  I  KRIMBIT

                                                         (brezit tim)



Do ta marr zemrën tënde,

Ta hedh si ftua të kalbur në një shportë vjeshte !

Keqas është plagosur që foshnje

në një lulekrimbi

që në syth.



S’e kapërceve dot përroin e krimbit



Ai krimb i dhjamur pa sy pa veshë



Si ushtar prej plumbi

 lirshëm të lëviz Nga veshka në barkushë.

     

Rrëkera me gjak të ndryshkur qarkullojnë në zemër

Në mish të vetvetes  Më kot jep e merr

thika e kirurgut.



Përroi i krimbit s’kapërcehet me hap.



ABORT



Poeti është një grua që aborton

Mos më pyesni për seksin As Për ato copa diejsh

 këputur nga mitra e poetit Që shprishen e shprishen

sa mezi dallohen dy sy me gjak të pabërë

dhe dy buzë plastike.



Me barkëzën time prej letre

Lundroj në një det mëkatarësh



Besoj vetëm këtë kryq në qafën time

Këtë kryq. Si zemrën e një foshnjeje

Që më thërret të mbytem.



Të mbytem Në krahët e një batice

Ku

Me njëqint stile spektakulare

Puthen dy delfinë të dashuruar.

...















SYRI ME MBETI NGA DETI...



Nuk ka ishulli im

 as ngrica as furtuna të nënujshme

Të ma këputin spirancën.

Më shtrëngon në fyt Ky zinxhir metalik,

i përjetshëm E monoton.



Sytë më mbetën nga deti Enden

nga një barkë në tjetrën



Fshehtas hodha dorashkat dhe këpucët në dallgë

Dhe buzët i nisa në në një sqep pulbardhe



Mu kthyen duart prej uji

Këmbët e saj si barka të përmbytura

Dhe këmishën nuk di ku e shpuri shkuma.



Në dhëmbët e dyshimit

Pezull valavitem

Në spirancën e florinjtë



Atëhere, shkula zemrën E hodha në det

dhe u mbyta.



KEQKUPTIMI I CASTIT, RRËNJËT



E vetme është kupa e qiellit mbi tokë

Dhe nën këmbët e mia

Një pikë qielli është dhe kjo pemë

Ku kam hipur. Gjethet dhe dhe zogjtë

Që më rrethojnë



Keqkuptimi i çastit janë rrënjët



Vjen një erë e lehtë

E pema kë - ngë - zon,

Drithërohet dega

dhe gjethja bëhen zog...



 dhe unë Para se të bëhem krejt i kaltër

Dy tre cicërima do lë në sqepin e  erës

Që ti lehtësisht të ma gjësh portën

Në ajër.

PULSI I DHIMBJES



Të përpikta lëkurët e njeriut në garderobë

Nga e para deri tek e shtata Të trasha e të rrëshqitshme

Të papërshkueshme

 nga shigjetat, ngjarjet, situatat.



 Unë e çvesha në heshtje lëkurën time

E vara në pemë ta hanë mizat.

Dhe mbeta mish i freskët

Me dhimbjen lakuriq.



E prushtë dhimbja

Shkumëzon në mua

Dhe e djeg palcën e gurit.



Tani mund t’i falem copës sime të bukës

Si dhimbjes Dhe ju

mund të ma mbërtheni kyqin e Krishtit

 mbi shpatulla ta mbaj

Peshën që më takon .

                           

GURET E URREJTJES



E shtërngova në grusht gurin tim

Deri në përgjakje

Që guri të mos përplaset me gurë





Le të flerë urrejtja në vezën e gurit

Dhe nëse e çel e nxehta e korrikut,

Si zog ogurzi

do ta lë të vdesë.



Shtrirë të mbeten krahët e mi

Deri te kufiri i gurit dhe i gjarprit

Të më rrjedhë gjaku nëpër gishta

T’i mbulojë bari

gurët klimaterikë Dhe distancat.



     

JASHTË  VARREZËS



Të vrarët e kampeve kundërshtare

U rreshtuan me të mundurit

Nga të dyja anët.

Ata nuk ankohen për plagët e dhimbjet

Përqafuar rrinë, kafkëshpuar

Me njeritjetrin

 në paqe.



Krimbat e lavdisë

Krimbojnë mbi plagët imagjinare

Si krimbat e nëntokës…

Pa sy

Pa veshë

Jashtë varrezës

Sqepojnë në mish.





KAPROLL GUSHËBARDHË



E arta rreze dielli

Ra si tingull mbi ballin e kaprollit

Dhe e zgjoi



Brofi  me një flutur në sy

E turbulluar Pllajës së bredhave

vrulltas u hodh Nëpër mjegull.



Në shtegun e bardhw

Ballëpërballë me mua gjahtarin

Buzëqesh gushëbardhi i habitur



M’u drodh qerpiku i syrit

Dhe shtanga

Me njëmijë diej në bri

Mua më vrau kaprolli





TRADHETIA SI VARIANT



Alternativa e fundit tradhëtia. Si vdekja

Që nuk të gënjen.

Në fillim tradhëtojnë sendet

Dhe kur i ke në dorë. Lagrohen pak nga pak

Nipat dhe djemtë. Dhe dashuria për atdheun

Bëhet vdekjeprurse. Mish i këputur.

Torturë e shkurtër. Tradhëtia

Mbushur me ankthe duelesh të humbur.



Dikush në breg hingëllin egër e shkumëzon

I gatshëm t’i kryqëzojë shpatat



Por unë, si kalorës mesjetar, shtërngoj frerin

largohem fisnikërisht

T’i ruaj distancat.













KUNUPI



Bashkë me ajrin e kulluar  Në dhomën time

hyn dhe një kunup Që e tërheq drita e vonuar



Tërë natë vjen vërdallë,

imcak

Që s’ta sheh syri

Tinëzisht

Ma ngul thumbin në mishrat e përgjumura



I bezdisur zgjohem,

e shoh triumfatorin

Në mur.

E shtyp me çka më ndodhet në duar e



Mbetet  njolla e vockël e pistë

Si vulë

Shkruar me zorrë milimetrike kunupi

Ku shquhet qartë vetëm



Pika e gjakut që kishte thithur nga unë.







ELEGJI PER PEMET





Njerëz të përsosur.

Vuajnë burgimin e përjetshëm. Në heshtje. Rrënjët

Si pranga në kyçet e këmbës. Deri në palcë duruar.

Varreve të thellë ku humbet zëri.



Ua dëgjoj pulsin e dhimbjes

Gjakun në vena dhe frymëmarrjen



Mua , e dashur

 më tmerron ajo klithma e tyre e heshtur

Dhe paralajmëroj

të ardhmen tragjike të pemëve



Panjat dhe bredhat ende të pakorruptuar

Nuk dinë tw mbrohen

As të shajnë as  të intrigojnë Pemët



Por ti, mundohu t’i ikësh fatit

Mbetmu panjë e bardhë

Dhe unë si bredh

Të të qëndroj rreth shtratit.







EMBRIONI



I porsaardhuri është i huaj Si bebe e syrit embioni

Pak nga pak rritet në mua Si përbindësh i verbër

Së pari sheh e prek atë Që do të mohojë



Tradhëtar i dashur është

Si Juda

do të më shesë me të puthur

...

Mbi poezitë e vrara shkruhen poezi të reja

Vazhdon shkatërrimi i botës….

Po muzgu i habisë sime

Nguron për të ikur.



SHALLI I YLBERTE





Historinë e Nojës e përpiu harresa

Nuk do të ketë më përmbytje totale

Në të dyzetën ditë

Shkrepi dielli dhe si firmë surrealiste

 Midis dy brigjesh U var shalli i ylbertë.

Shtatë ngjyra lagin shirat

Shtatë duar krehin flokët e tua

Shtatë lule plagësh djegin trëndafilat.



Kjo foshnjë në barkun tënd

Garant për të gjitha nënat

Do të jetë i bukur

si Krishti

Në gushën e bardhë

Akoma pa lindur

 ka  shallin e ylbertë.



RËNIE



Parashutë lidhur me njëqint fije

Krahëhapur lëkundem majtas e djathtas

Zemërngrirë në ankthe sekondash



Vetëm në

R

Ë

N

I

E

ekzistoj

Tek zbres për t’i njohur të gjitha

Qorrsokaket, korridoret, humnerat

Dhe varret.





TEATER ABSURD



Salla e parlamentit plot e përplot me të gjallë e të vdekur

Aktorë e spektatorë, pa mish në faqe

me skelete kockash Të etur për role historikë



Kocka të holla gishtash

Brinjë të thyera në traun e ekuilibrit

Vertebra të shtrëmbëruara “strategjike”.



Teatër absurd. Në kërkim

 të një regjisori. E lashë skeletin tim.

të copëzuar jashtë porte E në duart prej mishi

Mbajta vetëm kockën e rrumbullaktë të ballit

Për mirëkuptim.



HARRESA



Ky lumë nuk e arrin kurrë detin

Mbyturazi mërmërin Në kafka kujtese

mbi heshtjen Dhe asgjënë.



Jo të vdekurit por të gjallët

E pijnë lumin e Lethes*me dëshirë

dhe ujët e mallkuar ua errëson damarët.

Gjarpërinj të hirtë

ëndërrojnë këmisha të harruara stërgyshësh.

klithin hardhuca prejhistorike

Dhe dinosoarë modernë.

Gëzhoja të shuara. Nën rërë.

Heshtin fosilet e krimit

ngjarjet dhe sendet.



*Lumi i harresës.Sipas legjendës,më i madhi lumë i skëterrës.





FRIGORIFER



Kanë zënë brymë

Të gjithë demonët e dashurisë në frigoriferin tim

Dhe buzët dhe puthjet. Të detyruar jemi

Orë e çast t’i falemi tiranisë së dimrit që

Me mirkuptim po na i merr të gjitha stinët.



Bula djerse çelin limonatat e ftohta

Dhe mollët. Me akull është mbuluar mishi

Në katin e sipërm.Vdiq nga torturat

Pjeshka me pushin në faqe.Plasi një shishe birre

E harruar.



Zgjatemi nëpër katet e borës Sadopak

Dimrin ta zbutim

Me frymën e duarve tona.





DJALLI DHE POETI



Thika që rrotullohen

Në teh të njera tjetrës

Demon që çel nga lulet

Apo lule që çel nga demoni



Ai i hoqi maskat



E dashura ime

Diku  përtej bregut më kot më lutet

Ta ndajmë së bashku vdekjen



TRE LITARE MA SHTERNGOJNE FYTIN



Erdhi flutura e

Fap e fup me peshqir të bardhë

fikte dritat në lulet e qirshisë

Pastaj u harrua në një puthje

Tek vathët e varura gushës së jargavanit



Qirshia u deh e u shkri si diell

nga rrënja në gjeth. Si zile

Tringëllinë vathët e jargavanit



Trekëndësh varur në qiell

Tre litarë ma shtërngojnë fytin

Flutur, qirshi, jargavan.





DERRAT E ODISESE



Odiseja me ndihmën e Hermesit

Përsëri i ktheu derrat në njerëz

Por,

Nuk e mendoi pengesën e re :

Rrebelimi i erdhi nga derrat :

“Nuk e duam fytyrën e njeriut - i thanë

Ishim më mirë derra të zhytur në llucë

Pa asnjë ide për vdekjen dhe perënditë

Pa ankthin e tmerrshëm të kthimit.

Na i kthe lëkurën e trashë

Qimet në trup dhe katër këmbët…

Na i kthe bishtin e vogël për të trembur mizat

Dhe dhëmbët e dalë në nofull, imzot

Pse s’na le të hamë bar dhe rrënjë shkurresh

Urithë të ngordhur dhe zhardhokë në govatë

Imzot, ne nuk e duam kthimin në Itakë..”





E VERTETA



Ma çau syrin e vërteta

U ul tek unë si në shtëpine e vet

 këmbëkryq në retinë.

Më kot e ushqeva me çokollata

M’u mpak e m’u hollua si fije peri

Deri në mosnjohje. E vërteta.

Një lumë i tërë mbledhur në bebe të syrit

Që nuk del dot nga vrima e gjilpërës…



Hetuesit hetojnë aktin e fundit:

Kur ajo mblodhi krahët

Qëndroi në zgrip të qerpikut

Dhe vertikalisht u hodh në humnerë…





NJË VIZITË NË ARDHMËRI



I tepërt u ndieva

atje ku humbet kufiri dhe lumi

atje ku vdekja trokon me potkoj të florinjtë.

Më kot i paskam dashur lulet dhe zogjtë

(nuk e paskam hapur dot një dritare në pemë)

Atje më mungonin të gjithë të njohurit :

“Nderet e Kombit”, putanat, shkencëtarët e poetët.

Hije kishte.Vetëm hije

 thonjtë u ishin rritur pas vdekjes

dhe ca qime të hirta në mjekër.

Mora xhaketën dhe u ktheva

Nuk e pashë dot fytyrën e ringjalljes sime.





MEDALIONI I NERONIT



Në tregun e arit Shiten dhe medalonët e Neronit

derdhur në  varse për çelsa

Dhe çakmakë për të ndezur cigaren  Dhe kryqe Krishti

për t’i varur në gushë Dhe orë me akrepa

 si thika të holla gijotinash.



Tw florinjta, tw argjenta

Lodrojnë mbi kafkën e Neronëve modernë.



Dhe zogu im ka një unazë hekuri

Me inicialet e Neronit në këmbë.

Vjeshta m’i hëngri gjethet e hardhisë

Dhe unë, zogu këmbëlidhur, sqepoj kokrrat e rrushit

Si saçmat e derrit të egër më mbeten në grykë…









KERKESE PER VETVRASJE



Qysh herët zbriti drakulla nga përrallat

Ku mbante ndër dhëmbë rrënjët dhe burimet

Dhe e  sigurtë u strehua në një shpellë të mishtë

brenda njeriut.



Dhe nuk ka asnjë kërkesë, fjala vjen

Që ta shqyejë trurin dredharak dhe zemrën e zezë

U mësua me organet e brendshme si me vetveten

Dhe nuk e sulmon as tigri as luani as gjarpri atë shpellë.

Ia njohin kurthet e fshehta sytë e zjarrtë

 dhe dhëmbët prej drakulle.



Herë pas here vetëm poetët dhe artistwt

varin nekrologjitë e tyre në shtyllë

Pa dhënë spjegime pse varën veten.





KUJTIMET



I vrava të tëra kujtimet

Që nga palca e kockës

Gjer në rrëmb të syrit Milingonat



M’u duk se shpëtova nga hijet

Por  fillova të vdisja dalngadalë. Gjaku m’u ftoh

I mbytur po zhytesha në një lumë të thellë

E asnjë fije kashte nuk gjeta dot

Të kapja dorën. Në çastin e fundit



Thirra përsëri milingonat e dashura

Që kishin shpëtuar nën lëkurë



Hamëni - u thashë - pickomani trupin

Që përsëri të ndjehem

I gjallë.



SHPELLAN NË SHPELLINË

E frikshme

Kjo shpellë ku digjen lulkuqet

e pikturoj   zogj të ngrirë



zogj historikw

Sqepkyçur nga e pathëna.



Kuq e zi



Një e kuqe e nxehtë

mbi të zezën valë.



I rëndë ky mallkim kuqezi mbi mua

Shpellan në shpellinë

Rrethuar nga hije

e statuja.









TË VDEKURIT



Kat mbi kat gjënden të vdekurit e mi

Veç jo në tokë. I takoj kur hipin

Pallatit të bardhë

Me një ashensor të tejdukshëm

Që ishte nisur në parajsë. Më kapin prej krahu.

Më flasin. Më urdhërojnë. E zbrezin me qejf

Deri te vdekja.

Ata që mungojnë janë tanët

S’ka të tjerë

 veç atyre që humbasim.



                       

           REPORTAZH PËR CA KUJTIME DASHURIE

                                        DHE NJË PLEP

Ky plep bardhosh Na i fshihte vështrimet e kalimtarëve

Strehë i kishim fëshfërimat Dhe mornicat e argjenta nëpër trup. Ai merrte lulkuqet e faqeve të tua E i shpërndante gjeth më gjeth



Tani plepi i ka fikur dritat  Të heshtur hapojmë pranë kujtimeve

Vjeshta i ka fshirë stinët Me këpucët tona të pamëshirshme

Shkelim gjethet e verdha

dhe vezullimet





KLAN



E tërhoqa litarin e lumit e hodha në

Det. Ishte i gjatë Që nga akulli deri te rëra.

Herë herë  humbet humnerave të detit

Por nuk këputet.

Gen i pavdekshëm

Lesh leshteriku

Që nga shiu,

Deti

 e rëra.





“ STOP”



Emri i poetit është një rrugë

S’ka rëndësi në qendër apo në periferi të qytetit

Nuk ka shenja orientuese

as për makinat luksoze as për opingat me baltë

Rrugë që shkelet, shkelet, shkelet

Shkelet



Nëpër hapat e vashave sykaltëra

Çelin zambakët e zemra çahet nën ritme takash

Në kthesat e natës varur qendron hëna e plotë

Që të mos e humbasin rrugën kalimtarët





STATUJA PREJ RËRE

                                                      (60 vjetorit tim)



Në 60 gropa të shkuara

Këpucët e mia

i kanë tradhëtuar gropat dhe majat



Duart e erës sajojnë statujën time prej rëre



Nuk vajtoj çka humba

unë i fik qirinjtë me një gulç frymëmarrjeje

Të gëzuar.

Të errta xhamet dhe ujvarat e diellit

I trishtuar shpirti i dallandyshes…



Hyj e dal eklipseve të vetvetes

Dhe nuk e di

Zbres drejt një honi prej rëre

Apo ngjitem drejt një mëngjezi të shndritshëm…





S’ PIRO-  S

(një greku që fillonte dhe mbaronte me “s”)



S - bashkëtingëllore e pazëshme

Kulpër e spërdredhur para emrit tim mijëvjeçar

Në vite e vite zgjat buzët prej Jude e

gurët e kufirit ha me dhëmbë. Nga ankthi

 kapërceu mbi trupin tim M’u kokleps si apendiks

në fund të barkut

U ngop me qelbin e vet

E pret, e pret

Të pëlcasë.



BALADA E PLEPIT PLAK



I ishte ftohur limfa në damarë

E zogjtë rrallë e më rrallë

Kujtonin foletë e vjetra.



Një pasdreke, një nuse i vari të linjtat

Në degë, plepi plak u drithërua

Dhe e shtyu vdekjen më tutje.



Le të jem, tha

Shkopi i një yllke, – rreze e praruar.



Në mëngjes befas thirri sopatën e vdekjes.

Merrmë, – i tha i vendosur

- i pashë të gjitha:

Dhe pjalmin e luleve kur isha mbushur me gjethe e lastarë

Dhe foletë e pranverës

Dhe zogjtë që tringëllinin kujtimeve,

Merrmë, pra!...



U drithërua që nga rrënja në gjeth

U la lamtumirën e muzgut të gjitha dashnoreve

Dhe qetë qetë ra me ballin në baltë.



KOHA E AKULLIT



Mish i huaj

akull akullnaje

gungë e frikshme

Na kish mbetur në mes të trurit

Rrumbullakosur

si syri i kuq i Ciklopit pas djegies së madhe.

Brenda në shpellë.



Durimi është gjuhë e huaj

Me thikë të mprehtë iu vërsulëm trurit

Deri në përgjakje ia rinxorrëm syrin Ciklopit.



Të kristalta erdhën pastaj metastazat.



Bora na ra në pëllëmbë të dorës

E ngricat egërsisht sulmuan eshtrat

Ciklopi i egërsuar përditë hedh shpella akulli

E deti i mbyt barkat tona.

                 



QIPARIZA DRITE



Zjarri i shpërfilljes doli në majë.

U dogjën livadhet e fjalës

Si bari.

Një re e terrtë tymi rëndon në qiell

E pozon

Fantazma poetësh



Si qipariza drite

Në heshtje Të vetmuar

zgjaten drejt qiellit

E pyllëzojnë pllaja netësh të bardha.

Fantazmat.





VIOLINA DHE HARKU…



Violina me harkun shaluar

Është një grua seksi

Këndon,

Vajton

e klith në mijra zëra



Harku mashkullor

I lodhur

bije

Gjer te tingulli i fundit.



Përsëri violina mbetet e virgjër

E përsëri pret

Vuan

hesht



Po gishtat ,

Gishtat kush i luan?



GURRA



Mali ,

Orë e çast ngarkon mushkat me dëborë

E fshehur nga dielli

 i shkarkon drejt zemrës së vet.



Nëpër aortën e nëndheshme,

Mespërmes zajeve të kulluar

Qarkullojnë e treten balada, ulërima ujqish,

thëllëza të habitura e bilbila.



Shtatë trëndafila më poshtë

Vrullshëm ka shpërthyer e bija.



ÇIFTI PLAK I AP.nr.2



Ia ndjej zhurmën e flokëve kur

Ajo stis forma zambakësh

para pasqyrës së ashensorit

e zambakët e hirtë shprishen, shprishen.



I tij është bastuni

 nëpër pllakat e bardha të korridorit

Dhe dora që i dridhet.



Zogj të lodhur shfaqen në xham

E tremben..



Nuk është hëna

Që pa Adami për herë të parë

Kjo kafe s’është e zezë

As ky filxhan nuk është i bartdhë.













PUSHTETI  I  BORËS



Dimri i egër, i plotë , i mermertë

U vendos nga unë gjer te guri i lumit



Pas xhamit të dritares

Përgatita planin e rrebelimit kundër tij

I vetëm isha me vetveten, misterioz

Mbaja në zemër diskun e diellit

Dhe mijra shatërvanë të kaltër

Do të shpërtheja nëpër  ballkone e alabastra



Pa kuptuar

po ndihmoja pushtetin e ardhshëm dhe

I mundur hoqa dorë nga rrebelimi.

Hapat m’i mori lumi



Me trupin e ujtë

Rrjedh nëpër gurë bore.











GORRICA



Mars më mars i tregoja sharrën

I flisja për një dardhë të ëmbël për Dy bisqe

të rinj e të butë

Dhe një shami për t’ia lidhur plagën.

Por

Nuk hante gozhdë gorrica

Gjeth më gjeth kreshpërohej

Me inatin e gjëmbit të egër

Drizash e korbash e gjinkallash

Që grisnin fytyrën.Pragu i dimrit

kishte gjuhë tjetër. I ftohtë tehu i sopatës.

Priste .Gojëhapur oxhaku në vatër

Dhe ulërima e ujkut pas derës.



MITRA E SHIUT



Atje i lëshoj shigjetat nëpër natë

Pa marrë asnjë në shenjë. Si gjethet që bien në shi.

Erë jam Që fle në folenë e erës

Bora e yjeve Që bije pingul mbi ty

Breshër Që thyen rrasat e shtëpisë së vet

Ylber Me të gjitha ngjyrat e nuancat

Që harkon mbi brigje e humnera.



 për një çast m’u duk vetja si poet

E luaj me shkelma e bërryla

Në mitrën e erës

Ku brofin trëndafila shiu.





BISHTI I BALONES ME NR. 55.



Pas bishtit të balonës i gjetën duart e mia

Alarmi arriti gjer në  zyrat e larta të shtetit

Folën për shkelje kufiri  nga një balonë e panjohur

Dhe për rrufe në qiell. Që u ngrit si rrufe

Në qiell të kaltër.



Nuk më besuan që balona

Qe mbushur vetëm me ajër.



Kur m’i prenë gishtat e përdredhura me fill,.

Më shpërthyen pesë currila me lëng të çuditshëm

Dhe, brenda balonës,

Në agoni dhimbjesh, në fjalën time

shtova  dhe një zog



Mjafton! – thirri hetuesi  triumfator –

Një ajër dhe një zog, përbëjnë një paragraf



…I pandehuri u gremis në gojën e vet…





ZAGORIA

OSE PORTRET ME NJE GROPE NE MES



Gropë dhimbjeje në kraharorin tim

E pafund. Brenda meje

Fërshëllen era cingërrime. Fluturon

Pëllumbi i egër.

Të habitur Grinden përrenjtë

Dhe hidhur pikon rigoni në  vjeshtë.



Rrallë e më rrallë këndon gjinkalla

Që gris fytyrën në heshtje

Dhe trumcakët fëmijërisë

më fshihen nëpër gjethet e erës



Portret i përbashkët si vëllezërit siamezë

Me një gropë në mes

Pa trajtë Pa karakter

Dhe mungon Salvador Dalia

Të na bëjë  të njëjtin portret.



ËNDËRR…



E pashë përsëri sonte

 babanë,

Qëndronte në stolin e tij në guzhinë,

Pëllëmbat prej dheu i rëndonin në gjunjë,

Jashtë binte shi me baltë,

E xhamet e natës kuqëronin frikshëm,

I kaltër ish si bora,

Në ballë kish një çarë rrufeje

Përtypte duhan të grirë

E qante,

Qante nën zë

për ca zënka të kota me mëmën time.



KAMBANA



Të gjithë hodhëm nga një dorë

në derdhjen e kambanës

Na duhej një shembull

Shtuam dhe metale të tjerë në tunxhin e saj

Dhe zëra nga tanët

Dhe nuk e kuptuam

ç’zgavër lamë bosh në laringun e saj metalik



Kumbim kambane nuk patëm kurrë

Zëra të ngjirrur

Grahma gurmazi të çarë

Mbi një pirg të vdekurish harruar.









MALI I KAPROLLIT



Ai vetëm gjuhën e gurit dinte

Lëndën që thërrohet e prishet.

Prej vetes e lëshoi

E si gur e rrukullisi në brinjë.



Po ai ishte prej mishi

Dhe i gjeti shtigjet

Nga shkojnë kaprollët



Mali gaboi

Dhe kur i ngriti kurthe të bardhë

Këmbën të thyente në zgrip të prillit

 e të harrohej  në ndonjë gropë bore.



Kaprolli kish ca të fshehta në sy

Në gji ca fjalë të arta

Gushës i gurgullonin rrokje prej lotësh

Që vendlindja  të mos mbetej pa balada.



Mali i lartë humbet e harrohet përditë

Veten ha në shi e dëborë

në hartën  e re topografike

Vizatuar është një kaproll



PROTAGANIST



Një turmë qensh shkoi me vrap

E la gjurmët

Mbi asfaltin e patharë.

Të gjithë kalimtarët e mëvonshëm

Hap pas hapi kalonin nëpër putra të ngrira



Historia i tha të gjitha, ç’kish për të thënë

Dhe për fajin e asfaltit

Ngjyrën e qenve, borën, shiun e erën

Po, asnjë fjalë për

Të lehurat dhe dhëmbët

Që kishin vënë vulën mbi ngjarjet.







ENIGMË



Pas gjethes së fikut

Nuk fshihej dora që këputi mollën

As buzët që ia thithën lëngun

As dhëmbët që e kafshuan

...

Poetët e kuptuan thelbin tragjik

Që e priste njerëzimin dhe nuk qëndruan

Krejt lakuriq si Adami e Eva.



Gjethen e fikut e ngjitën në ballë

Që dikush të zbërthente enigmën

Larg organeve mëkatare,…

Te rrudhat.



KJO THIKË…

                                                            (L.Aragonit)

         

Nuk e di kush ma nguli këtë thikë në Zemër

Ndoshta një fëmijë i uritur,

Një nuse që shiti trupin

për të blerë një fustan nusërie

Tehu i mprehtë thikës është

Nëna ime Që e kam braktisur



Tani kam tri barkushe me gjak të kulluar

Të thellë si nata

Që nxë miliona fëmijë të uritur

Miliona nuse që presin një fustan nusërie Dhe

 të gjitha nënat e braktisura



Kirurgët që më prisin në sallë

Me bisturi në duar

Më kot do ma çajnë barkun e natës!



Jam i pavdekshëm nga çdo dhimbje tjetër

Në zemër kam këtë thikë,

Burim i gjakut të kulluar.







                       DRITA MBI DUAR E BABAIT



Ngujuar në mermer

Dremit brenda ëndrrës sime babai

I ftohtë

I bardhë

Me flokët anash si të miat

Me sy e buzët prej bryme

 Përsipër mbi varrin e rëndë i rritet bari

Dhe dielli ka ngrirë.



“Cliromë nga ky nder – më tha sonte në gjumë -

Janë shumë të rëndë këta blloqe mermeri

Nuk e dua as emrin, as fotografinë

E mbërthyer në beton.

Nëse nuk mbjell dot një pemë pranë meje

Lermë të më mbulojë bari i gjelbërt

Ta shoh me sy shiun dhe ylberin

Lulja e gjëmbaçit si drita

Të çeli mbi duart e mia…”









METODË PËR LEXIMIN E HIRIT



Nëpër duar po ua lë lëndën e ftohtë

Hermetik është uji  dhe Koha e shkuar

Kujtimi i hirit

Prushi

Dhe flaka



Nëse doni të lexoni fletët e hirit

Ringjallni barishtet, degët e gjethet

Trungjet e trashë që kam djegur

Temperaturat. Gjeni flakët e kaltra

E prushet  ku dimrat  ngrohnin duart.



Edhe me një qiri te syri

Mund të shikoni zambakët

të çelur. Metaforat e shuara pemët.

Me një fije shkrepse ndizet çarçafi i mwkatit

E merr trajtë vdekja e poetit dhe e diellit

 E butë, fosforeshente Që fëshfërin

nëpër sythe  mëndafshi Në një natë të bardhë

Prej hiri

Dhe letre.















POEZI HERMETIKE

(Ungaretit)



Ti je vajzë prej letre. E palexueshme.

E bardhë shkruar me të bardhë. Nuk e dija

Që kodi i leximit Ishte puthja ime në kërthizë. Sytë e tu shkrepën

Dhe mu hodhën në qafë.

Pasdita e Adamit ishte e qetë

Flokët e tu

 mbanin erë mollë.











PËR TY



Ditën të bëj roje pranë fytyrës sate

Të ta ruaj ballin nga dielli

Dhe syrin nga bora.



Natën do hipi nëpër degët e hënës

T’i shfletoj të gjitha fletët e njoma.



T’i gjej duart e mia

Dhe të ndez një cigare





ZGJIMI I BLETEVE



Para meje iku mitra e zërit tim

Tani fjalët më

Rrukullisen si gurë

të ashpër. Miqtë e mikeshat m’i presin në dorë

E gurët më bëhen qingja të bardhë.

Kullosin barin e njomë

Që mugullon në livadhe të gjera

dhe kudo Zgjohen bletët e vdekura.



MIQTË



Me laps të kuq heq viza

Mbi emra shokësh e miqsh. Në heshtje

I shtyj tutje në honet e harresës. Ata

Më ngrihen si lugetër në gjumë Më plagosin

Me thonj në shpirt, e zhurmojnë.

Eci gjithomë e më tepër drejt vetmisë Dhe ngec

Nëpër klithma violinash e  gërmadha

poezish të harruara.





DIDAKTIKE



Nëse do të më puthësh, hiqi buzët prej bryme

çvidhose dorën e drunjtë

thirri shënjtorët prej mishi.

Të Ndezet sërish eshka e shpirtit

Të rrotullohet sërish globi Të dridhen meridianët Të çelin paralelet

Kështu e nisin lojën

 magjistarët.





POEZI E HARRUAR



Copa copa këputur këtu e atje

Tek e përpjeta e thiktë,

Pas tufave të rralla të çajit. Atje

Flinte një nepërkë pika - pika

Atje m’u gjakos këmba nga sandalet me tela

Prerë rripa rripa nga palldëmi i gomarit.



Në plasën e imtë të një guri të bardhë,

Ku çdo mëngjes çmendej thëllëza

Kam fshehur dhëmbin e qumështit

Që me dy pika gjaku e prita në dorë.



 Mbeti bosh dhëmbi i qumështit.

 Një jetë të tërë

 Pikë

–pikë

gjaku i ngrirë.

 Poezi e harruar.







SHEJTANI DHE ZOGU                              

(Shakirës)



Sonte

Shakira këndoi lakuriq

Krejt lakuriq Sytë i vesonin

dhe nga qerpikët shpwrthenin copa yjesh  e vezullimesh

Një gji i kërcente si kokërr breshri

tjetri hidh e prit nw duar spektatorwsh

Një nepërkë e hollë i niset nga mesi

Dredhon  e i zgjatet mbi flokë. Zgjohet

shejtani në mes të shalëve

Dhe në çdo shkarje të belit

telat e kafazit një nga një i këput. Yjet përplasen

E digjen. Zezakët të dehur zezojnë.



Gruaja ime diçka pyet për këngën

...

unë them i hutuar : “ nuk qe shejtan

 por  zog...







JAM I SHËMTUAR



Ke të drejtë të mos më duash, e dashur

Më janë rritur gjymtyrët si përbindësh

Jam shëmtuar

Në zemër kam një vrimë të pashërueshme

Mbi shpinë një gungë si të Rigoletos



Mos më prit

Në portat e ngushta të manifestimeve tona

Nuk hyj dot

As dora dorës me ty



Me dëshirë

U përkulem vetëm pemëve të heshtura

Dhe fëmijve që qeshin





AUTOKRITIKË SORRE



Bëra ca kërcime pupthi mbi çati

Shpupurisa leckat e zeza në ajër dhe

Për inat të shqiponjës

Qiellin do ta shkatërroj-

thashë,

Jam e zonja



- por,



Kjo nuk është provë

qiell do të thotë pamundësi sorre

Ose shqiponjë

që mban yjet mbi shpinë.







GJURMËT E ZOGUT

                                   (Montales)



Në oborrin tim me pllaka guri.

Shtresë e butë bore

Mbi të ca gjurmë të ndrojtura zogu

Të vogëla fare, hollake

Pranë e pranë kthetrave të maces.

Kryqe. E vija. E pupla. E rrathë që ndërpriten

Mbi dëborë. Të pambaruara

Të pa deshifrueshme. Si heroglife kineze.

Ndoshta zogu ka qenë i plagosur

A ndoshta kthetra e hollë

E kish prekur në zemër.

I mbërthyer në këto diagrama

ia preva kthetrat maces

Lus erën të mos fryjë lus shiun të mos bjerë

Gjer në fund

ta deshifroj shpirtin e zogut

shkruar mbi dëborë



ËNDËRR PELLGU



Pa në ëndërr pellgu sikur u fry furtunë

E  turravrap me gurgullimë

U derdh pllajave të pjerrta,

Një çast

Shkumëzoi si ujvarë



Në të aguar

Një çift bretkokash i krokitën brenda barkut

Dhe u zgjua



Ashtu faqe më faqe

Me gulçet ofshamat myshqet e shushunjat

I tha vetes:

“Të q...nënën pse nuk je i vërtetë si në ëndërr”



FSHATI





Tërë jetën ndoqa këmbakëmbës

një dhi të bardhë Që e doja si diell

ia njihja dhe kakërdhitë

dhe gjethet që hante

në zgrip të shkëmbit.

Një ditë

dielli më plasi

si një kupë e kristaltë me qumësht

e ëndrra

më humbi

 në ëndërr











“TEMPULLI I PLEQËRISË”*



Më në fund e gjeta pyllin

që kërkoja në Athinë. Nuk pashë

as shkretëtirë trungjesh të braktisur

as vjeshtën

 të hynte e të dilte

për një gjethe e uritur



Orë e çast këtu vijnë gjyshër

me nipër e mbesa pas dore



Ndoshta

 u tregojnë këtë trung stërgjyshor prej lisi

Që nëpër palcen e tharë

Fsheh një gjarpër të frikshëm



*- kështu quhet një pyll në Athinë





POHIM I NJË DIELLI TJETËR…



i grisa të tëra ato që kam shkruar Mbetën

vetëm kopertinat që s’janë të miat Si vjeshta

frutat dorëshkrimet

e mblodha grusht si letër të zhubravitur

të kaltrën e qiellit Ia përdhrodha qafën diellit

që ndriçoka për të tërë(!)



që breshëri dhe shiu të mos

bien kur të dua unë

që të mos fshihen pas meje shpirtrat e pistë

që akujt e urrejtjes detit të shkihen si kripa



(Nisja nga fillimi është fakt i kryer

Si fryma…).





                                                         Athinë- Tiranë 2001-2010