YLBERET E VENDLINDJES

YLBERET E  VENDLINDJES

                                       CIKËL ME POEZI
                                          Nga PIRRO LOLI


ZAGORIA

Vendlindja ime varur në diell
Dhjetë fshatra të vegjël
Gurëzuar si zogj
Nëpër brigje ere.

Kaloi plori luginës e çau mespërmes
Qafat e maleve
që lirshëm
të kalojnë mërgimtarët

Nisin udhët e ngushta nëpër plasa guri
E brofin pëllumba të egër

Te thonjtë e vargmalit
Çuçurit lumi i Hadit pa barka shpëtimi
Pa ujë

Kreonti im pagëzuar  lugjeve të gurrës
Krahëkaltër Gjarpëron mbi dhe e nën dhe`
E unë rrjedhave të shkumëzuara
Ndjek udhën e verbër
Për të dalë
Diku
Në det…





MITRA E SHIUT

Atje i lëshoj shigjetat nëpër natë
Pa marrë asnjë në shenjë. Si gjethet që bien në shi.
Erë jam Që fle në folenë e erës
Bora e yjeve Që bije pingul mbi ty
Breshër Që thyen rrasat e shtëpisë së vet
Ylber Me të gjitha ngjyrat e nuancat
Që harkon mbi brigje e humnera.

 për një çast m’u duk vetja si foshnjë
E luaj me shkelma e bërryla
Në mitrën e erës
Ku brofin trëndafila shiu.

ZAGORIA
OSE PORTRET ME NJE GROPE NE MES

Gropë dhimbjeje në kraharorin tim
E pafund. Brenda meje
Fërshëllen era. Fluturon
Pëllumbi i egër.
Të habitur Grinden përrenjtë
Dhe hidhur pikon rigoni në  vjeshtë.

Rrallë e më rrallë këndon gjinkalla
Që gris fytyrën në heshtje
Dhe trumcakët fëmijërisë
më fshihen nëpër gjethe  ere

Portret i përbashkët si vëllezërit siamezë
Me një gropë në mes
Pa trajtë Pa karakter
Dhe mungon Salvador Dalia
Të na bëjë  të njëjtin portret.

ËNDËRR…

E pashë përsëri sonte
 babanë,
Qëndronte në stolin e tij në guzhinë,
Pëllëmbat prej dheu i rëndonin në gjunjë,
Jashtë binte shi me baltë,
E xhamet e natës kuqëronin frikshëm,
I kaltër ish si bora,
Në ballë kish një çarë rrufeje
Përtypte duhan të grirë
E qante,
Qante nën zë
për ca zënka të kota me mëmën time.

POEZI E HARRUAR

Copa copa këputur këtu e atje
Tek e përpjeta e thiktë,
Pas tufave të rralla të çajit. Atje
Flinte nepërka pika - pika
Atje
 m’u gjakos këmba nga sandalet me tela
Prerë rripa rripa nga palldëmi i gomarit.

Në plasën e imtë të një guri të bardhë,
Ku çdo mëngjes ia thotë thëllëza me derte
Kam fshehur dhëmbin e qumështit
Që me dy pika gjaku
 e prita në dorë.

 Mbeti bosh dhëmbi i qumështit.
 Një jetë të tërë
 Pikë
–pikë
gjaku i ngrirë.
 Poezi e harruar.

PSE I KAM SYTË TË BLERTË

I kam njohur pemët që në djep
Nëna më merrte  me vete në ara
Dhe djepin tim e linte në ledh.
Rrija tërë ditën në hije, kurorë e gjelbët
Mbi djep si stoli. Pemët ulnin degët mbi mua
Me gjethet e tyre më bënin stoli.
...
O mik i vogël , më thanë gjethet
Jemi miqësuar me ty.
Merre të blertën e gjethes
Përgjithmonë mbaje në gji.

MANI I ZI

Kam një man të zi në mes të oborrit
Që moshën e fsheh
Nëpër emra baballarësh të lashtë.
Më ka mbirë në shpirt
Me rrënjë e me degë
Hija e tij.

Mani im me pika gjaku i rrit frutat
dhe i fsheh nëpër fletë
të ëmbla, të ëmbla
mbi pllakat e bardha të oborrit
i hedh si bllaca gjaku në korrik
...
Një kokërr kur vija në gojë
Më gjakoste buzë e gishtërinj.
I plagosur isha Sikur
 lufta kalonte në oborrin tim
Çdo korrik

Babai i rraskapitur gjer në muzg
Bereqetin e vitit e maste me raki
Mbushte filxhanin e madh e më thosh:
Ky man na mban gjallë
Ti pse nuk pi?!

VENDLINDJA

Rrathë të vjetër trungjesh koncentrikë
As tërmete, as murtaja s’ka rënë
Vetëm kronika buke
Dhe ikje të mëdha.
Kam pesëdhjetë vjet larguar
E Brirët e fildishta të ëndrrave
Si dre ngatërruar i kam nëpër ato rrathë.
Plagë aventurash kam në trup
Hero bëhesha
Kur vidhja një xhep me qershi

Sorkadhe e egër vendlindja
Dhe kur e puthja në buzë
Më qëllonte me bri.
…
Pesëdhjetë vjet me dhimbje koke
Aspirinë e bardhë nën gjuhë


STATUJA E NËNËS
                      ( 1997)

Është pemë e lartë kjo statujë
Me rrënjë, degë e zogj të gjelbërt.
Këtë vit e mbuluan korbat,
s’ka vezullime gjethesh
e zogjtë i nisi  larg rrezikut.
Gozhdët e mallit mbajti në trup
 e dhimbjet i duron në heshtje si pemë.

SH
T
A
T
L
A
R
T

Si amazonë
E vetme kalon stinën e zisë...

HËNA E OBORRIT TIM

Kur na vinin miq për darkë
Ne, fëmijët
hanim thërrimet që mbeteshin në sofër.
por,
 kishim një hënë të madhe në oborr
varur në degët e manit.
Dhe luanim me fluturat e hënës.
Derisa nëna
 ta nxirrte bukën nga furra na zinte gjumi.
Faqe më faqe me hënën rreth sofrës.
Nëna , me kujdes
Që të mos na zgjonte
E priste hënën copa – copa
Dhe të  gjashtëve
 Na jepte nga një racion buke
të ngrohtë…


RRËFIM PËRPARA ARRËS SË SHTËPISË

Kur isha i vogël inicialet e emrit tim  (PL)
Me brisk
I gdhenda në trungun e arrës
Thjesht për kujtim.

Nuk e dija që kisha gdhendur një plagë
Por, arra si nëna
heshti e ndër vite dhimbjen e mori në trup.
-          Ti , moj arrë e dashur pse më ke harruar?
Pse më paske fshirë? Unë mbi ty lashë emrin
Fëmijërinë?!
-          Koha hodhi breshër - foli arra -
Hodhi dëborë e shi.
Që të të ruaja të paprekur
Të mora në zemër, në gji...

Dhe zogjtë dhe rrënjët dhe degët
Më folën në emër.


GURRA

Mali ,
Orë e çast ngarkon mushkat me dëborë
E fshehur nga dielli
 i shkarkon drejt zemrës së vet.

Nëpër aortën e nëndheshme,
Mespërmes zajeve të kulluar
Qarkullojnë e treten balada, ulërima ujqish,
thëllëza të habitura e bilbila.

Shtatë trëndafila më poshtë
Vrullshëm ka shpërthyer e bija.




GORRICA

Mars më mars i tregoja sharrën
I flisja për një dardhë të ëmbël për Dy bisqe
të rinj e të butë
Dhe një shami për t’ia lidhur plagën.
Por
Nuk hante gozhdë gorrica
Gjeth më gjeth kreshpërohej
Me inatin e gjëmbit të egër
Drizash e korbash e gjinkallash
Që grisnin fytyrën.Pragu i dimrit
kishte gjuhë tjetër. I ftohtë tehu i sopatës.
Priste .Gojëhapur oxhaku në vatër
Dhe ulërima e ujkut pas derës.



BRAKTISJE

Këtu pemët kanë ngritur flamujt e erës
Dhe rënkojnë
Nën barqe të lagura resh

Gjaku po u ftohet pak nga pak
Pa një zog
Pa një fole

Hardhitë nderin krahët
Me gishtërinj kockash
Të thata si pleq

Qiparizi i zi
Me trupin prej shiu
Regjistron gurët e varreve
Që nisen për kurbet...
                                Gjirokastër, 1992.

SYTË E VENDLINDJES

Ti flet për fshatin
Si për diellin
Si për detin
Si për një dashnore me sy të kaltër.

Unë jam i verbër
Më është pjekur loti në qepallë
Ndaj,
U bëra i gjithi sy
Çdo natë shikoj ëndrra me yje
Dhe pëllumba të egër që brofin
Drejt oborrit tim me pllaka guri.

Atje mbijnë tulipanë të bardhë
Unë i ujit
E më çelin
E më rriten
E më lulëzojnë
fasho  të buta mëndafshi
Për  të  mjekuar sytë e atdheut
Të djegur nga loti.

ATDHEU
OSE ...NJË GUR... DHE NJË FYELL...

Ashtu të vogël, të vogël fare
Ashtu të copëtuar
E ruaj në sy si pikë loti

Ashtu të madh, të madh shumë
E kërkoj nëpër mendime deti

Ashtu të bardhë, të bardhë si bora
Që lëshon orteqe
Ashtu të zi të zi si nata
E spërkata me yj......
Por atë vit kur  ma grabitin të mitë,
Kur ma zhveshën e ma lanë lakuriq
Diçka mora dhe unë nga atdheu
dhe ika

I mora ashtin
Të mos ia prekin krimbat
(Lashë zemrën
Të mos i mungojë buka dhe kripa)

Mora dhe një gur
Për të mbjellë lule
Dhe një fyell
Që më duhet për të qarë.
 
                          pirololi@hotmail.com