PROFESORET E MI

PROFESORËT  E  MI
                  CIKEL ME POEZI


                                                  (  nga PIRRO LOLI )




GJURMËT E ZOGUT
                        (MONTALES)

Në oborrin tim me pllaka guri.
Shtresë e butë bore
Mbi të ca gjurmë të ndrojtura zogu
Të vogla fare, hollake
Pranë e pranë kthetrave të maces.
Kryqe. E vija. E pupla. E rrathë që ndërpriten
Mbi dëborë. Të pambaruara
Të padeshifrueshme. Si hieroglife kineze.
Ndoshta zogu ka qenë i plagosur
A ndoshta kthetra e hollë
E kish prekur në zemër.
I mbërthyer në këto diagrama
ia preva kthetrat maces
Lus erën të mos fryjë lus shiun të mos bjerë
Gjer në fund
ta deshifroj shpirtin e zogut
shkruar mbi dëborë




KJO THIKË…
                                                            (L.ARAGONIT)
         
Nuk e di kush ma nguli këtë thikë në Zemër
Ndoshta një fëmijë i uritur,
Një nuse që shiti trupin
për të blerë një fustan nusërie
Tehu i mprehtë thikës është
Nëna ime Që e kam braktisur

Tani kam tri barkushe me gjak të kulluar
Të thellë si nata
Që nxë miliona fëmijë të uritur
Miliona nuse që presin një fustan nusërie Dhe
 të gjitha nënat e braktisura

Kirurgët që më prisin në sallë
Me bisturi në duar
Më kot do ma çajnë barkun e natës!

Jam i pavdekshëm nga çdo dhimbje tjetër
Në zemër kam këtë thikë,
Burim i gjakut të kulluar...





                       DIELLI  TJETËR
                                                              (BORGESIT)
Dy sy
Të verbër që nga Homeri.
Dy gropëza të zeza
Ku vezullojnë vetëtimat.

Kuajt e natës vrapojnë hapësirave
E përplasen te muri i fundit me gëlqere.

Dy dritare me qelqe të terrta
Çelin dy diej të tjerë.

Kuqërojnë mesnatat
e
Përndizen pishat

E shuhen, e shuhen
Si varre…




POEZI HERMETIKE
(UNGARETIT)

Ti je vajzë prej letre. E palexueshme.
E bardhë shkruar me të bardhë. Nuk e dija
Që kodi i leximit Ishte puthja ime në kërthizë. Sytë e tu shkrepën
Dhe mu hodhën në qafë.
Pasdita e Adamit ishte e qetë
Flokët e tu
 mbanin erë mollë...




                             GURI  i  MARTINIT
                                                            (M.CAMAJT)
Ma mbuloi bora Gurin e Martinit
E  rrukullimave të mia
Ia dëgjoj orteqet.
Unë “barra e vrame” kafehidhur
 mortin e kam ngritur atje.

Tek një zog me krah të thyer.

te vatra me qirinj të shuar
ku nxijnë rrasat e tymtarit.
ku hesht i ftohur rrethi i hirit,
pëlcet syri  cjapit
e fytyrën shqyen ujku i habitur.

Ku një pishë e heshtur nusëron në hone
digjet si lambadhë motra ime.
E loti i nxehtë ia dogji synin.

Atje ku pemët i hanë zogjtë
Guri u bë mall
Malli u bë qyqe
E lugjeve të bardha qan nëpër balada
“O vëë-lla,ku je ?!
Në ç’gur a degë dielli je tretur
Oo!,o Gjon
Oo! Gjon,o vëë-lla!”

             PORTOKALLI I HIDHËRUAR
                                        (ZHAK PREVERIT)
“Ajo s’më ka harruar”
Një herë në muaj ma dërgon torbën me ushqime
“dhe një portokalle si diell”

U mësova me urinë dhe me torturën e shijeve
I ha pak nga pak duart e saj
I fshij me kujdes me cep të këmishës.
Dhe mishin e pjekur ,lagur me shurrën e gardianëve
Që bërtasin e qeshin
Dhe portokallin e hedhëruar.Këtu ushqimet
e burgosura tjetërsohen.
Gardianët ma përziejnë qeskën e sheqerit
Me duhan të grirë.Unë e shpëlaj të ëmblën
Të mbetet hidhërimi.
Me kokrrën e portokallit bëj dashuri
E hedh e pres nëpër duar
Por në buzët e saj
nuk guxoj të vë buzë …

     MUZGU I BALADAVE
                           (I.KADARESE)

Na kish mbetur e gjallë Dorontina ndaj
E thirrëm të kalëronte mbi një kalë të vdekur
Ta digjte vellon e nusërisë
Të pëlciste si qelqe me verë
                    ***
Na duhej një baladë
Të fliste nga rrasa e varrit
Të pillte të tjera balada
Të vriteshin të tjerë e të tjerë
Me besa besë nën shira gjaku
Nën hi.

Brenda vetvetes nuk mund të rrinim pa thyer diçka
Një brinjë, dy brinjë tre..
Dhe ngjalleshim nëpër varre
Me thirrje të kota
Me emra princësh e mbretërish egoistë
Nën mjegulla të gjakta
Nën shi.

Me gurë rrënojash ngritëm kështjella
E përsëri balada
Për gurët e përgjakur që kishin qëndruar
Që kishin qëndruar heroikisht me thonj e me dhëmbë.

Rozafa duhet ta linte foshnjën në gjumë
S’na duhej qumështi i bardhë i nënës
Na duhej nje gji i gurtë
Që pikon lëng gëlqereje
Të pinin baladat dalëbese
Në atë gji të gurtë e zëmërak.

Buzë mëngjezeve të kuqërremtë
Dhe dasmat do t’i bënim me pushkë
Do martoheshim me xhinde e shtojzavalle
e të bukurat nuse
Do t’i mbulonim me duvak të kuq.
E ato syshkruarat
Me lot do ta çanin syrin e zi…

Fisi im
I gurtë
I pakur
I rralluar
 me brinjë të thyera një ,dy
Nën mjegulla
e shira të gjaktë


                     ***

Këtë vit nuk do të mbjellim balada
Po grurë
Ndoshta nga qielli
Do të bien shira prej shiu...


LULE KRISHTI
        (NENE TEREZES)
Fytyra fëmijësh
portokaj të fishkur
çahen nga plagët

Një dorë Nëne
i mjekon me ballsam mëllage
këputur nga shpirti

Nëpër faqe të xhamta
u çelin Lule Krishti

* * *
Shkurre rënkimesh
pemë dëshpërimi
shushurijnë në heshtje
si shatërvanë të zinj

Aty shuhen
Aty klithin
shpojnë qiellin
e shtangen si qiparize.

Mbi të qarën e shiut e të erës
një magjistare me të bardha
përqafon qipariza shiu.


E tretet
tretet si psherëtimë
Nëpër klithma ere.

URIMI I NËNË TEREZËS PËR MUA
Miliona fjalë e shkronja
Si bletët
Më zhurmojnë në vesh.
Në gjëmba trëndafili ngecin
më shpojnë
më grisin
e flenë qark syve të mi.
Gjilpëra të akullta
më çajnë buzën e prushuritur
e tretën në jerm.
Netëve të jargavanta
humbas
përpëlitem
vdes.
Ringjallem nëpër hoje ëndrrash prej mjalti
e thumbat e helmit
më therin në shpirt.
Ajo,
më vë dorën mbi ballin e nxehtë
e thotë :
“Lum ti, biri im
që dhimbjen e ke me krah e me fletë.”


EPIRI
(I.DILO SHEPERIT)
Pi një kafe të hidhur
e në filxhan shoh
një pyll të prerë
një hartë të grisur
një bisht dhelpre të fshehur
e krahë korbash
që dridhen nga kufomat.

*  *  *
Jugu im bie nga jugu
por fjala ma mori gojën
si orakull i heshtur
përtyp duhan të grirë
dhe ha mallkimin e fisit.

*  *  *
Pylli ushqehet me histori shirash
që i ka në kujtesë çdo pemë
edhe e prerë
edhe e copëtuar.


PEMA E PLAGOSUR
(PAPAGJON PALIT II)

Pemë e lulëzuar degëshumë
nuk do t’i shijosh frutet e tua
Ti,
prerja e kërcellit të vjetër
Ti, plaga
Rrënja e shartimit
syth elitar
në anën e buzës së prerë
Nga çarja kemi lindur
nga dhimbja
dhe frutet nuk do t’i arrijmë
Brenda teje
lulëzon një pemë e plagosur
në gjak
vezullojnë rubinë prej drite
Mëkatet e globit mban në shpinë
kate-kate
i sistemon në qiell
si varre
Të përkuli,
Të shtrembëron pesha
mal i rëndë qenka njeriu!
Kur ti dridhesh nga dhimbja
nata shtyhet tutje
shpirti flet gjuhë shpirti.
Në degët e tua askush s’ndjehet i huaj
dhe bilbili
dhe korbi
mbetet vetvetja.
Përditë i flet shekullit të pistë
“Hani frutat e arrira mbi mua,
mbi mua,
pemën e plagosur!”

TE SHIKOSH DO TE THOTE TE MBJELLESH
                                                      (OCTAVIO PAZIT)

Sytë e poetit
 janë mbushur me farëza
vështrime të gjelbra
degëza të shelgjeve lotues

Atje nëpër valëza të kaltra
Ku gjethet e shelgut
Lozin e puthen
Me buzët e ujta
Është mbytur Neraida
Trupi i saj
Është prej loti


KUSH  E VRAU  POETIN ?
                   (G.LORKËS)

Yjet e Spanjës
Që pasqyroheshin në kroje
Portokallet e diellit
Që digjeshin në tavolinë
Kumbimi i trishtë i kitarës
G r a n a d a
Ku kish lerë
Shkurt  a t dh e u
E vranë poetin

Ashtu mbetur pa hënë e pa diell
Spanjë
Kitarë e përmbysur
Pse s’të përpiu dallga e detit...